Jan Chwałczyk ur. w 1924 roku w Krośnie. W 1951 roku ukończył PWSSP (dzisiaj ASP) we Wrocławiu. Pracę dyplomową z malarstwa obronił w pracowni E. Gepperta. Jest współorganizatorem grupy Poszukiwania Formy i Koloru (działającej w latach 1957-1961) oraz Grupy Wrocławskiej (lata 1962-1976). Obecnie mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Malarz, rysownik, autor przestrzennych obiektów artystycznych i inicjator akcji, w tym wielu o zasięgu międzynarodowym, takich jak: International Artist Cooperation (1967-1969), W obronie sfery psychicznej (1972-1973), Kontrapunkt (1972-1974). W latach 1972-1977 prowadził we Wrocławiu Galerię Sztuki Informacji Kreatywnej promującą w sposób szczególny mail art. Twórca prezentował swoje prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju oraz za granicą, m.in. na Biennale w São Paulo (1981). Artysta brał udział w większości wystaw istotnych dla rozwoju nurtu konceptualizmu w Polsce, w sympozjach – m.in. w międzynarodowych plenerach koszalińskich Osieki (1964-1978), zielonogórskich sympozjach Złote Grono (1963-1975), Międzynarodowym Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Międzynarodowym Sympozjum Plastyków i Naukowców w Puławach (1966), katowickich Spotkaniach Twórców i Teoretyków Sztuki (1969), a także stanowiącym rodzaj podsumowania całego protokonceptualnego okresu w sztuce – Sympozjum Plastyczne Wrocław '70. Tutaj nadzorował realizację świetlnego projektu Henryka Stażewskiego Kompozycja pionowa nieograniczona. Artysta zaliczany jest do czołowych przedstawicieli polskiej neoawangardy. Specyfika prac pozwala sytuować jego twórczość w obszarze działań z pogranicza konceptualizmu, op artu, sztuki kinetycznej oraz tzw. sztuki niemożliwej.

Sylwia Świsłocka