Eugeniusz Get Stankiewicz ur. w 1942 roku w Oszmianie koło Wilna. Zmarł w 2011 roku we Wrocławiu. W latach 1961–1966 studiował architekturę na Politechnice Wrocławskiej; w latach 1966–1972 – grafikę we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych) u prof. Stanisława Dawskiego (grafika warsztatowa) i prof. Macieja Urbańca (plakat).

Eugeniusz Get Stankiewicz spędził lata 1945–1960 we Wschowie, gdzie ukończył szkoły podstawową i średnią. Od roku 1961 związany był z Wrocławiem. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych działał w ramach kultury studenckiej jako członek Wrocławskiej Czwórki (Get, Sawka, Aleksiun, Czerniawski) – twórców wrocławskiej szkoły plakatu. Pracę dyplomową (projekt graficzny książki Villiersa de L’Isle Adama Kochankowie z Toledo) wykonał w 1972 w pracowni prof. Macieja Urbańca.

W latach 1972–1975 był kierownikiem artystycznym w Wydawnictwie Ossolineum. Od 1982 do 1985 pracował we wrocławskiej PWSSP. W 1986 prowadził „bardzo krótki kurs miedziorytu” w ASP w Krakowie, w roku akademickim 1992/1993 – „krótki kurs miedziorytu” w PWSSP we Wrocławiu. Od 1998 pracował we wrocławskiej ASP, od 2002 – jako jej profesor. Od 1995 mieszkał i pracował w kamieniczce Jaś, w której stworzył Dom Miedziorytnika. W połowie lat dziewięćdziesiątych nawiązał artystyczną współpracę z Tadeuszem Różewiczem. W 2001 roku w Muzeum Narodowym we Wrocławiu publicznie przeprowadził swój przewód doktorski II stopnia. Od 2004 podejmował wspólne działania artystyczne w ramach Atelier Si, Pb... z Barbarą Idzikowską – artystką szklarką. Laureat wielu nagród, m.in. nagrody kulturalnej „Solidarności” (1982), medalu honorowego Międzynarodowego Biennale Ekslibrisu Współczesnego (1988), Śląskiej Nagrody Kulturalnej Dolnej Saksonii (1995), Złotej Kuli (2011). Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wyróżniony tytułem honorowego obywatela Wrocławia (2012).

Get Stankiewicz był grafikiem, typografem, rysownikiem, plakacistą, medalierem, scenografem, twórcą kameralnych rzeźb. Debiutujący linorytami, wirtuoz miedziorytu, miał się za rzemieślnika, grafika użytkowego. Mistrz graficznego, inteligentnego, syntetycznego żartu. Głównym motywem, symbolem i zarazem sygnaturą swych prac uczynił własną twarz – „Mordę–Maskę” i głowę, którą nazwał „Łbem”. Był popularną, malowniczą postacią Wrocławia. W przestrzeni miejskiej pozostawił m. in. Tablicę ku czci prostych działań, Zrób to sam, odlew ptaka w brązie (na niezlokalizowanym wrocławskim dębie), autoportret wyrzeźbiony w kostce brukowej ukryty w nawierzchni jednej z wrocławskich ulic. Autor cyklu malowanych na szkle autoportretów Złote obrazki (1984), na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych powołał do życia Oszmiańską szkołę passe-partout ze słynną serią Rebusów, które stanowią rodzaj autorskiego wielowarstwowego kolażu, złożonego ze skrawków własnych miedziorytów, rysunków, obrazków, fotografii, często pochodzących z innych realizacji artysty.

W Domku Miedziorytnika Get Stankiewicz powołał Muzeum Krasnoludków w Budowie, Instytut Gładyszewa oraz – na elewacjach budynku – własną „zewnętrzną” galerię. Z Tadeuszem Różewiczem stworzył cykl Zabawy przyjemne i pożyteczne, skutkujące dwiema wystawami w Muzeum Narodowym we Wrocławiu (2003 i 2009) oraz wspólnie opracowanymi edycjami wierszy poety. Z Elżbietą Idzikowską eksperymentował z przenoszeniem rysunku graficznego na szkło (witraż z portretem Jana Pawła II w kościele pod wezwaniem św. Elżbiety; wizerunek drewnianej średniowiecznej rzeźby – bezrękiego Ukrzyżowanego [własność Muzeum Narodowego we Wrocławiu], wspólna wystawa Metamorfozy II w Muzeum Architektury w 2010).

Jego prace były wielokrotnie pokazywane we Wrocławiu, Krakowie, Warszawie, Lublinie, Legnicy, Toruniu oraz w Moskwie, Lipsku, Pradze, Paryżu, Nowym Jorku. W 1991 roku został jednym z trzech laureatów 7th Colorado International Poster Exhibition w Fort Collins (USA).

Magdalena Szafkowska