Zbigniew Libera ur. w 1959 roku w Pabianicach. W latach 1978-1980 studiował Wychowanie Plastyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Obecnie mieszka i pracuje w Pradze (Republika Czeska).

Na początku lat osiemdziesiątych Libera buntuje się przeciwko systemowi politycznemu. 8 czerwca 1982 roku debiutuje na łódzkim Strychu. Aktywny uczestnik Kultury Zrzuty. Współtworzył pismo „Tango”. Artysta krytyczny, posługuje się w sztuce fotografią i wideo, tworzy obiekty, rysunki, instalacje.

Artysta wychodzi od prywatnego doświadczenia (m.in. w pracach Obrzędy intymne, Perseweracja mistyczna, 1984). Podważa swoją historycznie określoną przynależność do miejsca i czasu, poszukując niezależności (np. Dla Sztuki, 1982). Bada granice własnej tożsamości (m.in. Ktoś inny, ok. 1986) i „wyłapuje” szczeliny nieokreśloności (Hermafrodyta, 1986). Z własnej perspektywy dokonuje aktu profanacji historii i kulturowych tabu, by mogły one zaistnieć bliżej człowieka, w odmitologizowanej przestrzeni ludzkiej egzystencji (m.in. Ewa, 1984, Lego. Obóz koncentracyjny, 1996). Zbigniew Libera kieruje uwagę na to, co jest powszechnie marginalizowane, spychane pod powierzchnię ustalonego obrazu świata (np. Wariat, 1984). Artysta poddaje krytycznej analizie wewnętrzne procesy ogólnych zjawisk mających wpływ na jednostkowe życie (m.in. seria Urządzeń korekcyjnych, 1994-1999). Zwraca uwagę na manipulacje dokonywane w obrębie władzy, które zakamuflowane odnaleźć można w medialnej „edukacji” powszechnej świadomości (cykl Pozytywy, 2002 — 2003). Wpisuje swoją artystyczną praktykę w reguły tej samej gry, by osadzić kontekstualnie własną twórczość (cykl Mistrzowie, 2003). Zapisuje „zakrzywioną” percepcję, by wskazać szereg pomijanych subtelności (m.in. La Vue, 2004 — 2006).

Katarzyna Poźniak