Anna Molska ur. w 1983 roku w Prudniku. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiowała na Wydziale Rzeźby w latach 2003–2008. Współpracuje z Fundacją Galerii Foksal. Mieszka w Warszawie.

Anna Molska studiowała u prof. Grzegorza Kowalskiego w Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej. Tradycje tej pracowni sięgają lat sześćdziesiątych i działalności pedagogicznej Oskara Hansena, autora koncepcji „Formy Otwartej”. W 2009 artystka została nominowana do nagrody Fundacji Deutsche Bank Spojrzenia, dwukrotnie znalazła się też wśród zwycięzców nagrody Samsung Art Master. Już podczas studiów powstało kilka interesujących realizacji artystki. W filmie Perspektywa (2006) akcja rozgrywa się zimą w górach. Po mocno ośnieżonym zboczu, asekurowana linami wspina się ubrana w biały kombinezon postać. Z każdym jej krokiem przypięte do pleców liny naprężają się, wyznaczając tytułową perspektywę. W końcu, pod naporem działającej siły, konstrukcja z lin pęka. Tragikomiczny to akt, w iście Chaplinowskim duchu. Oto artystka w pełnej krasie, naciągająca do granic asekurację akademickiego wykształcenia, zrywa się w końcu z uprzęży krępujących ją dogmatów. Bezradna jednak i upadła w swej absolutnej wolności, samotna pośród pustej i zimnej przestrzeni, musi stworzyć nowy język do jej opisania. W innym filmie – Tanagram (2007) – dwóch nagich wojowników-graczy, ubranych jedynie w hełmy i zakrywające ich płeć kabury przesuwa po białej podłodze pracowni ciężkie czarne bryły – elementy powiększonej i przetworzonej przez artystkę chińskiej gry tanagram. Ich trudom towarzyszy podniosła radziecka muzyka (w wykonaniu Chóru Aleksandrowa). Molska powiększyła pięć trójkątów, kwadrat i romb do ludzkiej skali, przeniosła elementy starożytnej układanki z płaszczyzny w przestrzeń. Gracze komunikują się ze sobą dialogami zapożyczonymi z płyty do nauki języka rosyjskiego. W finale gry powstaje prostopadłościan, który filmowany z góry na tle białej podłogi przypomina obraz Kazimierza Malewicza, Czarny kwadrat na białym tle z 1913 roku. Sensem Czarnego kwadratu Malewicza było wywyższenie czystego odczucia poprzez „rozpaczliwe dążenie do uwolnienia sztuki od balastu przedmiotowości” (Kazimierz Malewicz, 1927). „Każdy może dowolnie wypełnić tę pustkę czerni własnym światem myśli, wyobrażeń i odczuć”, napisała w 1989 roku historyk sztuki Bożena Kowalska. „Było to więc pierwsze w dziejach sztuki światowej przekazanie przez artystę inicjatywy kreacyjnej widzowi”, dodaje Kowalska. Tanagram ma szansę zostać kultowym dziełem pokolenia, dla którego życie jest grą, a nadrzędną wartością jest umiejętne bycie razem. Odwołując się w Tanagramie i innych swoich pracach do programu dwudziestowiecznej awangardy rosyjskiej, artystka nawiązuje także do społecznej teorii „Formy Otwartej” Oskara Hansena. W 2011 roku Molska podjęła współpracę z fundacją Open Art Projects, na zaproszenie której wzięła udział w projekcie Otwock, zainicjowanym przez Mirosława Bałkę. W programie fundacji odnaleźć można między innymi idee tworzenia przestrzeni dla wymiany myśli i doświadczeń, poszukiwania zależności, tworzenia unikatowych prac odnoszących się do lokalnej rzeczywistości. W ramach projektu Molska instaluje dla Otwocka Witacz, makabryczną rzeźbę – ostrzeżenie dla przyjezdnych w formie poćwiartowanego i nabitego na metalowy słup drzewa. Jest to głos artystki w dyskusji na temat polityki urbanizacyjnej otwockich radnych.

Katarzyna Poźniak