Effie Wu ur. w 1973 roku w Tajpej na Tajwanie. W latach 1993–1999 studiowała aktorstwo i sztuki performatywne w National Taipei University of the Arts, otrzymując tytuł licencjacki. Studia w dziedzinie eksperymentalnej sztuki mediów kontynuowała w latach 2004–2007 na Universität der Künste (Berlin) – w pracowniach Heinza Emigholza, Marii Vedder i Joachima Sautera – tytuł licencjacki uzyskała w 2007 roku. W 2006 była asystentką w pracowni szwajcarskiej artystki Pipilotti Rist, pracę dyplomową obroniła w 2008 w pracowni Marii Vedder. Obecnie mieszka i pracuje w Berlinie.

Effie Wu jest laureatką prestiżowych międzynarodowych wyróżnień, m.in. interdyscyplinarnej nagrody Karl-Hofer-Preis – ufundowanej przez Universität der Künste w Berlinie za twórczą eksplorację wielopostaciowych związków między sztuką i nauką (2007), Excellent Prize w dziedzinie dokumentacji chińskiej sztuki performans (2008), przyznawanej przez Museum de Arte de Macau w Makao, czy Encouragement Prize (2007) festiwalu Japan Media Arts Festival w Tokio. Jej prace są prezentowane zarówno na najważniejszych światowych wystawach sztuki mediów (berlińskie transmediale; Biennale WRO), festiwalach filmowych (Kurzfilmtage Oberhausen; Rio de Janeiro International Short Film Festiwal), jak i w muzeach oraz galeriach sztuki współczesnej (Taipei Fine Arts Museum; Centre Pompidou; Museo de Arte Contemporáneo de Barcelona). Effie Wu to autorka prac wideo i instalacji przestrzennych integrujących elementy kinetyczne, dźwięk, performans, zapis i projekcję wideo oraz programowanie; jest również wokalistką założonej przez siebie grupy Cat Fight. Twórczość Effie Wu jest zakorzeniona w (auto)obserwacji ludzi i relacji między nimi, a wywodzi się zarówno z jej buddyjskiej praktyki dążącej do zgłębienia natury rzeczywistości, jak i metod jej badania oferowanych przez sztukę. W swoich działaniach wykorzystuje performatywne środki wyrazu, a praca z ciałem, napięcie między świadomością siebie samej i wizerunkiem, w którym Ja manifestuje się na zewnątrz, stanowią istotny temat jej realizacji. Artystkę interesuje tożsamość jednostki w odniesieniu do ograniczeń ego, struktur, stereotypów oraz oczekiwań społecznych. Praca wideo Super Smile (2007) jest klasycznym autoportretem w sensie wyidealizowanej stylizacji, starannego doboru rekwizytów i tła. Odświętnie ubrana artystka z nałożonym na twarz super-uśmiechem i skierowanym prosto w kamerę hipnotyzującym spojrzeniem, bez jednego mrugnięcia powieki, wyważonymi gestami kreuje idealną wersję samej siebie. W dążenie do tak rozumianej perfekcji wpisana jest porażka: za przyklejonym do twarzy perfekcyjnym uśmiechem kryje się pozór komunikacji i emocjonalna pustka. Super Smile to afirmacja niedoskonałości, której potrzebujemy do nawiązania znaczących relacji z innymi. Kolejną pracą poruszającą problematykę kreowania i manipulacji tożsamości jest performatywna instalacja alienate (2008–2009). Dzieło składa się z trzech projekcji wideo na ekran, którego jedną z warstw jest ciało artystki oraz humanloop – powtarzającej się sekwencji mechanicznych gestów wykonywanych przez autorkę instalacji. Ciało Wu, przykryte warstwą bieli, pełni funkcję powierzchni, na którą projektowane są stereotypowe wizerunki trzech kobiet, idolek dzieciństwa artystki, niedoścignionych wzorów doskonałości. Wu rekonstruuje te postaci i wciela się w nie, aby następnie stopić się z ich obrazem – utkanym ze świetlistego wideo. Projekcja staje się drugą skórą artystki, delikatną niematerialną warstwą zbudowaną z egzystencjalnych zwątpień, społecznych oczekiwań i prób sprostania im przez jednostkę i innych emocji związanych z trudem dochodzenia do swojej tożsamości, odkrywaniem jej raczej niż tworzeniem z elementów i wzorców, które skłonni jesteśmy uważać za własne. Bez trudu i bez sentymentu, w monotonnym mechanicznym cyklu artystka przeskakuje z postaci do postaci, aby za chwilę porzucić kolejną iluzoryczną tożsamość. Wideo Pau Pau Bau (2004) to z kolei zapis krótkiego performansu, którego tematem jest napięcie towarzyszące relacjom międzyludzkim i akceptacja ryzyka koniecznego do utrzymania komunikacji i ciągłego podejmowania prób zrozumienia drugiej osoby. Dwie postaci jednocześnie nadmuchują coraz większy balon, zwiększając zarazem dystans między sobą. Napięcie stopniowo rośnie, w końcu eksploduje. Znika bariera, kontakt może zostać znów podjęty, i będzie trwał aż do następnej eksplozji.

Agnieszka Kubicka-Dzieduszycka