Jerzy Rosołowicz (ur. 1928 w Winnikach k. Lwowa, zm. 1982 we Wrocławiu) – polski artysta wizualny, zajmujący się przede wszystkim malarstwem, ale także np. eksperymentalnym filmem, happeningiem i fotografią.

W 1948 roku rozpoczął studia w PWSSP we Wrocławiu (pod kierunkiem Emila Krchy), a w 1950 przeniósł się do pracowni Władysława Winczego na Wydział Architektury Wnętrz. W 1953 roku obronił dyplom, a w 1959 został przyjęty do Związku Polskich Artystów Plastyków. Współzakładał Grupę Wrocławską (1961), a w 1967 związał się z nowo powstałą Galerią pod Moną Lizą. W 1972 roku podjął udział w akcji artystycznej NET (SIEĆ), dla której podstawę stanowił manifest napisany przez Jarosława Kozłowskiego i Andrzeja Kostołowskiego. Inicjatywa polegała na próbie nawiązania pozainstytucjonalnej sieci kontaktów wymiany myśli i współpracy między artystami i krytykami z całego świata.

Jego prace wystawiane były m.in. w Kawiarni Artystycznej (debiutanckie Kwiaty i groteski, Wrocław, 1960),  Galerii „odNowa” (Poznań, 1965, 1968), Galerii Współczesnej (Warszawa, 1966, 1969), Galerii “Arkady” (Kraków, 1972), Galerii „Akumulatory” (Poznań, 1980) czy Galerii „Permafo” (Wrocław, 1981). Otrzymał również szeregiem wyróżnień, m.in.: Nagrodę Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Szczecinie (przyznawaną w ramach III Festiwalu Malarstwa Współczesnego w 1966 roku), Srebrny Krzyż Zasługi (1970), Nagrodę Miasta Wrocławia (1971), a także Odznakę „Budowniczy Wrocławia” (1974).

Pod koniec lat 50. Rosołowicz zaczął mieszać farbę olejną z gipsem i tworzyć charakterystyczne obrazy fakturowe, np. Łódź Charona (1958). Jego dojrzała twórczość wiązała się natomiast ściśle z utopijnymi ideami zawartymi w tekstach teoretycznych Teoria funkcji formy (1962), O działaniu neutralnym (1967), Próba odpowiedzi na pytanie, co to jest świadome działanie neutralne (1971). Owo „działanie neutralne” miało prowadzić ku osiągnięciu dobra dzięki „neutralizowaniu wartości ujemnych wartościami dodatnim”. W jego pracach przekładało się to np. na operowanie geometrycznymi formami, które wiązał z harmonią natury. W tym czasie stworzył m.in. serie Neutrony (1964-1966) czy Neutronikony (od 1969).

Postały w 1980 roku cykl Telehydrografik, zadedykowanych rodzinie i przyjaciołom, to z kolei artystyczny efekt specyficznych studiów Rosołowicza nad teleradiestezją (wykrywaniem na odległość żył wodnych), którą zainteresował się pod koniec życia. Jedna praca z tej serii, Telehydrografika nr 99 (dedykowana Basi Kozłowskiej-Makarewicz, 8.03.1980), znajduje się w kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Tuż przed śmiercią, już podczas pobytu w szpitalu, zajął się natomiast cyklem delikatnych akwareli zatytułowanym Niewesołe, kryzysowe kwiatki niby ogrodowe wyhodowane jesienią i zimą 1981 r. dla Pań i Panów Lekarzy przez ich wdzięcznego pacjenta –  J. R… (1981).

Konsekwentna i logiczna twórczość Rosołowicza – którą przenika spójna i oryginalna idea – sprawiła, że uznaje się go za jedną z najważniejszych postaci wrocławskiego środowiska artystycznego tego okresu.

Karolina Dzimira