Piotr Kmita (ur. 1981 r. w Kłodzku) - polski artysta wizualny posługujący się różnymi technikami i środkami formalnymi, takimi jak malarstwo, grafika i instalacja. W swojej twórczości zajmuje się problematyką współczesnego społeczeństwa oraz  kultury, a także pozycji i roli artysty obecnie.  

W 2006 r. ukończył Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (praca dyplomowa Zniewagi i obrazy zrealizowana w pracowni prof. Eugeniusza Geta-Stankiewicza), gdzie obecnie pracuje w Katedrze Rysunku na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. Studiował również filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim.

Jego prace były pokazywane w formie wystaw indywidualnych we wrocławskich i ogólnopolskich instytucjach wystawienniczych (wybór): Winning (BWA Galeria Awangarda, Wrocław 2012) Okropności zabawy (Mieszkanie Gepperta, Wrocław 2011), Preview (Galeria Sztuki Współczesnej “Arttrakt”, Wrocław 2011), Sasnal to przy mnie krasnal (Galeria 2 piętro, Wrocław 2006), When he`s gone (Procect Room, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 2013). Brał także udział w wystawach zbiorowych (wybór): Hate is reality (BWA Studio, Wrocław 2014), Ro/Złączenia (Ruptures&Convergences, Galeria Kuad, Stambuł 2014), Modessqe (Skwer Fabryka Trzciny, Warszawa 2013), Amicalement (Kunstlerforum, Bonn 2013), Lisia Nora  (BWA Studio, Wrocław 2012), Emergency Room (Europejski Kongres Kultury, Wrocław 2011) oraz czterokrotnie we wrocławskim Festiwalu Sztuki “Survival” (2009, 2010, 2011 i 2012).

Nagrody i stypendia (wybór): 2013 wyróżnienie w Międzynarodowym Konkursie Malarskim „Modessqe” (2013), nagroda Gazety Wyborczej wARTo (2012), stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2011), nominacja do nagrody Gazety Wyborczej wARTo (2006), wyróżnienie i medal ASP Wrocław za najlepszy dyplom Wydziału Grafiki (2006).

Twórczość Piotra Kmity koncentruje się na komentowaniu współczesnej rzeczywistości. W szczególności zajmuje się ukazywaniem i krytyką założeń, na których jest ufundowane społeczeństwo, przede wszystkim na rywalizacji i konieczności odniesienia sukcesu. Wątek ten poruszał przede wszystkim w pracach pokazanych na wystawie Winning (2012), w których zwracał uwagę, że liczy się tylko pierwsze miejsce, (Podium, obiekt, 2012), przegranymi nikt się nie interesuje, a jeśli nawet, to muszą się oni tłumaczyć ze swojej porażki (Co się stało?, album kolekcjonerski, 2012) lub znosić ją z udawaną pogodą ducha (When he’s gone, instalacja wideo, 2012). Zwycięzcy w pracach Kmity okazują się czasami zwykłymi oszustami, którzy dzięki nieuczciwości osiągnęli swoje cele (Bez tytułu, cykl poświęcony Lance’owi Armstrongowi, 2012).

Kwestie te łączą się także z praktykami komunikacyjnymi, które pod pozorem przestrzegania konwenansu lub pielęgnowania zwykłej grzeczności sprzyjają reprodukcji wyżej wskazanych postaw nastawionych na wygrywanie (Komentarze, instalacja interaktywna, 2012 czy Small talk, różne techniki 2011). Często kamuflują one też przemoc, która jest z nimi powiązana (Okropności zabawy, seria prac graficznych, 2011). Działania Kmity nie są służą jednak moralizatorstwu, ale dzięki ironii i dystansowi, które są ważnymi chwytami artystycznymi w jego pracach, ukazuje on rewers zachowań dzisiejszego społeczeństwa. Widać to choćby w Obrazach obrażających (2006) będących elementem jego pracy dyplomowej. Taka postawa czyni jego krytykę otwartą oraz nakierowaną na dyskusję. Ważnym tematem jego twórczości jest obecny status sztuki i ludzi z nią związanych. W pracy Demotywatory (druk cyfrowy, 2012) poruszył problem materialnego wymiaru egzystencji artysty, zaś w Autoportretach (techniki różne, 2012) w ironiczny, ale nie pozbawiony sympatii, sposób komentował dzieła znanych polskich artystów.

Kmita posługuje się środkami artystycznymi bardzo mocno związanymi ze współczesną sztuką i szerokopojętą wizualną kulturą popularną. Dzieje się to poprzez używanie form lub treści wprost zaczerpniętych z nich (wspomniane już Demotywatory, Okropieństwa zabawy czy cykl Preview (technika własna, 2011)), wywoływanie skojarzeń z nimi (Small talk) lub poprzez tworzenie klisz i nawiązań do konkretnych dzieł sztuki współczesnej (Wszędzie, druk cyfrowy, 2010). Dzięki temu wyżej zarysowana problematyka, wynikająca z tego, co dzieje się obecnie, znajduje również swoją reprezentację w postaci dzisiejszych środków przekazu.   

W zbiorach Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych znajduje się praca Piotra Kmity pt. Okropności zabawy (2011).

Jakub Zarzycki