Mira Boczniowicz ur. w 1973 roku w Legnicy. Studiowała realizację obrazu filmowego i telewizyjnego na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, a następnie podjęła studia na Wydziale Grafiki ASP we Wrocławiu, które ukończyła z wyróżnieniem w 2000 roku. Dyplom uzyskała w Pracowni Grafiki Artystycznej prof. Andrzeja Basaja i w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Klimczaka-Dobrzanieckiego. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Mira Boczniowicz zajmuje się grafiką, rzeźbą, instalacją, fotografią i wideo, performansem oraz interwencjami w przestrzeni publicznej. Była uczestniczką ponad 200 wystaw w wiodących instytucjach sztuki w kraju i za granicą, laureatką znaczących nagród i wyróżnień, m.in. Grand Prix Międzynarodowego Triennale Grafiki w Bitoli (Macedonia), nagrody za oryginalność na Międzynarodowym Triennale Grafiki w Ufie (Rosja) i nagrody Marszałka Województwa Dolnośląskiego za najlepszy dyplom roku. Jest także dwukrotną stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2003 roku została wpisana do Światowej Galerii Laureatów tworzonej przez Stowarzyszenie Międzynarodowe Triennale Grafiki w Krakowie. Jej prace znajdują się w wielu międzynarodowych kolekcjach publicznych i prywatnych. W Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu wykłada nowe media w sztuce i projektowaniu.

i inni

Duet artystyczny stworzony w 2001 roku przez Mirę Boczniowicz i Andrzeja K. Urbańskiego. Grupa, czasami działająca również pod nazwą CENTREAL, zawiesiła swoją działalność w 2011 roku.

Interdyscyplinarna, krytycznie zorientowana praktyka artystyczna grupy i inni. koncentruje się wokół zagadnień szeroko rozumianej przestrzeni publicznej oraz tworzących ją struktur komunikacyjnych, kulturowych i konsumpcyjnych. Analizując ten zespół wzajemnie przenikających się zjawisk, artyści wykorzystują wideo, fotografię, interwencję, performans, plakat, rzeźbę i instalację – także w środowisku Internetu. Przez uważną obserwację rzeczywistości oraz podjęte próby jej rozkodowania tworzyli gromadzone przez lata archiwa zjawisk i obrazów. Następnie poddawali je konceptualizacji, reorganizacji, przetworzeniom formalnym i estetycznym dochodzili do autonomicznej formy dzieła, częścią którego stawał się również sam proces twórczy. Prace tych artystów często powstawały w cyklach i seriach, a wybierane przez nich medium czy strategia działania niejednokrotnie stawały się zasadą organizującą zarówno to, co obserwowane, dokumentowane i archiwizowane, jak i sposób prezentacji dzieła i komunikacji z odbiorcą.

Formę rozległego archiwum miał realizowany w latach 2003 – 2007 projekt art.muzeum narodowe, który polegał na dokumentowaniu w przestrzeniach publicznych szyldów i komunikatów zawierających wyraz art. To (auto)ironiczne
działanie, opierające się na grze słów: art. – skrót słowa artykuł – oraz art – z angielskiego sztuka, skupiało się na materialnej sferze sztuki, jej percepcji i trywializacji w warunkach masowej konsumpcji dóbr. Narzędziem dokumentacji był w latach 2003 – 2004 analogowy aparat fotograficzny, a jej nośnikiem – naświetlony i wywołany negatyw; ta część materiałów została zarchiwizowana pod tytułem art.szkice. Od roku 2004 artyści zaczęli używać cyfrowych narzędzi rejestracji obrazu. Cyfrowe archiwum zdjęć obejmowało setki plików, które były udostępniane poprzez stronę internetową www.muzeumnarodowe.com (funkcjonującą od 2007 do marca 2012 roku). Ta skrupulatnie skatalogowana i opisana kolekcja znaków wizualnych potraktowanych jako tekst stała się materią szeregu ciekawych intermedialnych realizacji, takich jak obraz art.szkice (akryl na płótnie 150 x 220 cm, 2004), konceptualne wideo art.scroll (DVD, 2005) oraz zapis dźwiękowy art.art audio (2005). Premiera tego dźwiękowego performansu, w którym zaproszony przez artystów nieprofesjonalny wykonawca monotonnym głosem recytował kolejne dopełnienia skrótu art.(art. metalowe, art. pogrzebowe, art. malarskie, art. różne...), odbyła się w formie interwencji w przestrzeni transmisji Radia_Copernicus; Polsko-Niemieckiego projektu artystycznego, nagrodzonego wyróżnieniem specjalnym festiwalu Ars Electronica w 2006 roku i obecnie będącego częścią archiwum dźwiękowego Zentrum für Kunst und Medientechnologie ZKM Karlsruhe.

Następna prezentacja art.art audio, w formie pętli dźwiękowej, odbyła się w ramach wystawy przyjemność przed transakcją (Galeria Entropia, Wrocław, 2006 i BWA Zielona Góra, 2007). Projekt ten był również wynikiem kolekcjonerskiej aktywności grupy. Głównym elementem wystawy była instalacja z tysięcy paragonów, konsekwentnie gromadzonych od 2003 roku, dokumentujących zachowania konsumenckie artystów. Naklejone obok siebie, częściowo wyblakłe dowody kasowe, bilety, rachunki i paragony stworzyły monumentalną powierzchnię pokrytą delikatnym graficznym wzorem. „Autorzy kolejny raz podejmują temat ujarzmienia i władzy. Mniej lub bardziej uświadamiane przyjemności często w niewielkim stopniu mające cokolwiek wspólnego z zaspokajaniem rzeczywistych potrzeb, uwikłane w dyskretną sieć pokus i stymulacji, w momencie transakcji przechodzą ze sfery intymnej biografii pożądań w sferę statystycznej wiedzy oraz władzy nieustannie oliwiącej aparat przymusu konsumpcji. Konsumpcja jako temat gry wirtualnych sił w realizacji Miry i Andrzeja przejawia się jako obraz śladów trans-akcji, jako trans obrazu śladów, jako ślad transakcji obrazów...” – pisała o pracy Alicja Jodko (www.entropia.art.pl). Ciekawą formę niewidzialnej interwencji (Subiektywny Pion # 1, interwencja krytyczna) w przestrzeń muzeum Boczniowicz i Urbański zastosowali podczas montażu swojej „oficjalnej” interaktywnej instalacji dźwiękowej (ps., 2004) na wystawie Palimpsest Muzeum w Pałacu Poznańskich w ramach i Łodź Biennale. Podkładając w tajemnicy jednogroszowe monety pod kilkadziesiąt obiektów muzealnych, artyści z subtelną ironią odnieśli się do tytułu wystawy, której celem była krytyczna rewizja funkcji muzeum poprzez nadpisanie współczesnego tekstu sztuki na zastaną przestrzeń i jej zawartość. To konceptualne i kontekstualne działanie w niewidoczny sposób zaburzyło przestrzenny ład kolekcji, a jednocześnie dosłownie i symbolicznie dowartościowało eksponaty – historyczne obiekty, kiedyś użyteczne i używane, teraz umuzealnione, pozbawione swojej właściwej funkcji
i pierwotnego znaczenia.

Agnieszka Kubicka-Dzieduszycka