Grażyna Jaskierska-Albrzykowska, ur. 1961 w Nowym Targu, dyplom uzyskała w 1988 r. w pracowni Leona Podsiadłego. Jest absolwentką PLSP im A. Kenara w Zakopanem oraz Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (1982–1987), gdzie pracuje od 1988 roku. W latach 2005–2008 pełniła funkcję prodziekana wydziału Malarstwa i Rzeźby. Od 2009 pełni funkcję kierownika Katedry Rzeźby i Działań Przestrzennych. Związana z grupą artystyczną Silesium.

Rzeźbiarka prezentowała prace podczas wystaw indywidualnych, m.in. w BWA Wrocław Galerie Sztuki Współczesnej (1999), Galerii Miejskiej we Wrocławiu (2001), Muzeum Ziemi Rawickiej (2007), w przestrzeni miejskiej (pl. św. Elżbiety we Wrocławiu, PZD Ołtaszyn we Wrocławiu,), a także na wystawach zbiorowych: Survival 2 oraz Survival 3 (Wrocław, 2004, 2005), Rewitalizacja umysłu (ów) w Galerii U (Wrocław, 2011), Teraz sztuka-Art. Now! (Bruksela, 2011), Co tu jest, czego tu nie ma (Liberec, Czechy, 2011), W poszukiwaniu błękitu (Arsenał - Muzeum Miejskie Wrocławia, 2012).
Artystka tworzy rzeźby, obiekty i instalacje. W realizacjach często używa drewna, kamienia, szkła, stali, stosując osobno lub łącząc je ze sobą w różnych konfiguracjach, obramowując lub wycinając z otaczającej przestrzeni. Rzeźby wchodzą w relacje z otoczeniem – niekiedy galeryjnym, czasem z naturą. Bardzo wyraźne jest czerpanie z zasobów tej ostatniej. Przestrzeń, plany, horyzont, tło „naturalne” stają się ważnym kontekstem prac, wpływającym na sposób ich widzenia i odczytywania.

Charakterystyczne jest uwidocznienie przez Albrzykowską swojego pochodzenia (Nowy Targ) oraz drogi twórczej (nauka w zakopiańskim liceum Kenara) poprzez stosowanie elementów przywołujących tradycyjną architekturę regionu Podhala. Klasycznym już elementem w twórczości artystki jest stosowanie ciesielskich złącz „na jaskółczy ogon” czy też zapożyczenie techniki uszczelniania góralskich chat. Jednocześnie rzeźbiarka wskazuje na Wrocław, jako miasto, które poprzez swoją przeszłość oraz przepełnienie różnymi narracjami, wytycza obszar poszukiwań i działań plastycznych. Jej twórczość w dużej mierze opiera się na przenoszeniu elementów miejsca pochodzenia do miasta, w którym mieszka.
Prace Albrzykowskiej są przełożeniem archaicznego języka, związanego z przeszłością, historią czy wspomnieniami na mowę bardziej współczesną; stanowią łącznik pomiędzy dawnym a aktualnym. Posiadają walory estetyczne, narracyjne i sentymentalne, opowiadają o czasie, przemijaniu, przemianach, a tym samym o kondycji istnienia.

Alicja Dobrzaniecka