Mariusz Mikołajek (ur. 1958) – polski malarz i animator wydarzeń kulturalnych. W 1984 roku obronił dyplom w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta) w pracowni Konrada Jarodzkiego. W 2014 roku został uhonorowany brązowym medalem Gloria Artis.

Pracę dyplomową zaprezentował w kościele św. Krzyża na wrocławskim Ostrowie Tumskim. Ze względów politycznych obrazy zostały objęte zakazem ekspozycji na wystawie dyplomów 1984/1985. W 1985 roku otrzymał jednak Honorową Nagrodą Komisarza na Ogólnopolskiej Wystawie Malarstwa Młodych „Droga i Prawda” we Wrocławiu.

W latach 2000-2001 współtworzył z rzeźbiarzem Christosem Mandziosem projekt „Na styku”; wystawa pod tym samym tytułem odbyła się w Muzeum Miejskim Wrocławia (2001). W 2012 roku wspólnie z Witoldem Liszkowskim i Janem Mikołajkiem założył Fundację OK, ART, w ramach której powstają projekty społeczno-artystyczne integrujące różne grupy, m.in. Ośrodek Kulturalnej Animacji Podwórkowej przy ul. Roosevelta we Wrocławiu.

Wybrane wystawy indywidualne: „Cały ten jeans” w Galerii Miejskiej we Wrocławiu (2015), „Miejsce” we wrocławskiej galerii BWA Awangarda (2013), „Przestrzeń odkupiona” w Muzeum Miejskim Wrocławia (2005), „Zawsze początek” w Browarze Mieszczańskim (2010), za przygotowanie której artysta otrzymał Nagrodę Roku Związku Polskich Artystów Plastyków we Wrocławiu. Wybrane wystawy zbiorowe: „Znaki Apokalipsy” w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu (2020), „Pięciu muszkieterów” (2014) oraz „Derealizm” (2013) w Galerii Miejskiej we Wrocławiu, „Obrazowania” w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej w Radomiu (2007). Mikołajek wielokrotnie brał także udział w wystawach sztuki sakralnej, np. na Biennale Sztuki Sakralnej w Muzeum Diecezjalnym w Opolu (1992).

Renata Rogozińska zauważała przy okazji wystawy „Zawsze początek” na łamach „Formatu” (2010), że Mikołajek pozostaje konsekwentnie „w kręgu bliskiej sobie problematyki egzystencjalnej, osadzonej na bazie doświadczeń i inspiracji religijnych”, a charakterystycznym dla artysty zabiegiem jest „przyrodzona dynamika jego wielkoformatowych obrazów, niemal rozsadzanych przez żywiołowość malarskiego gestu, grube pokłady farby, nasyconą, kontrastową kolorystykę”.

 

Karolina Dzimira-Zarzycka