Łukasz Surowiec (ur. 1985) – polski artysta interdyscyplinarny, rzeźbiarz, performer, autor filmów, twórca akcji i instalacji w przestrzeni publicznej. Absolwent Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował także na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (2007-2009) oraz Universität der Künste w Berlinie (2009-2010).

Wybrane wystawy indywidualne: „Przychodnia” (Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie, 2019), „Umierać się nikt nie boi” (CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, 2014), „Poczekalnia” (CSW Znaki Czasu w Toruniu, 2014), „Dziady” (Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, 2013), „Szwedzkie gołębie” (Kalmar Konstmuseum w Szwecji, 2012), „Szczęśliwego Nowego Roku” (CSW Kronika w Bytomiu, 2011).

Najważniejszy nurt w twórczości Surowca stanowią projekty z pogranicza akcji artystycznych i działań społecznych. W 2012 roku na zaproszenie Artura Żmijewskiego Surowiec wziął udział w 7. Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie. W ramach projektu Berlin-Birkenau zasadził w różnych punktach Berlin młode brzozy z okolic dawnego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Niejako przedłużeniem tej akcji stały się obiekty Sterben und sterben (Umierać i umierać), czyli zamknięte w ramkach-gablotach zeschnięte drzewka, które nie przetrwały transportu.

W wielu akcjach ważny element stanowi współpraca z ludźmi systemowo wykluczonymi. W projektach Szczęśliwego Nowego Roku (2010-2014), Wózki (2012), Poczekalnia (2013) czy Przychodnia (2016) artysta prowadził działania z osobami w kryzysie bezdomności. W ramach Skupu łez (2014) wraz z Alicją Rogalską zaaranżował w Lublinie punkt oddawania łez za pieniądze, „konkurujący” z pobliskimi lombardami i lokalami oferującymi chwilówki.

Z kolei do tematu śląskich kopalń i nastrojów społecznych związanych z ich zamykaniem artysta odniósł się w działaniu zatytułowanym Black Diamonds (wraz bezrobotnymi górnikami tworzył i sprzedawał „węglowe diamenty”, 2012-2013) oraz w pracy Tato nie płacz. Zosia (na ścianie katowickiego familoka przygotował mural na podstawie rysunku kilkuletniej córki górnika, 2015).

Prace artysty należą m.in. do kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK oraz Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie. W zbiorach Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych znajdują się obiekty Czarny diament oraz Sterben und sterben (Umierać i umierać).

 

Karolina Dzimira-Zarzycka