Bożenna Biskupska ur. w 1952 roku w Warszawie. W latach 1970-1972 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, a następnie w latach 1972-1976 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pracę dyplomową z malarstwa obroniła w pracowni prof. Tadeusza Dominika. Obecnie mieszka i pracuje w Sokołowsku.

Bożenna Biskupska zajmuje się rzeźbą, malarstwem oraz instalacjami i realizacjami przestrzennymi. Chociaż wszystkie te dziedziny twórczości występują u niej równocześnie i czasami wzajemnie się uzupełniają, to na pierwszym planie niemal od początku sytuuje się rzeźba. Stałym motywem poruszanym przez artystkę jest problem przemian, jakie powoduje czas, a także temat nieskończoności – czym zaczęła się interesować od końca lat siedemdziesiątych. Już wtedy wyznaczyła sobie drogę, którą konsekwentnie zmierza do dziś, nie ulegając wpływom różnych modnych nurtów. Momentem przełomowym w twórczości artystki był rok 1980, kiedy dobiegł końca etap fascynacji (rozpoczętej jeszcze podczas studiów) pracą na krosnach. W tym okresie powstały postacie z tworzywa przygotowanego przez autorkę (m.in. z pakuł, trocin i pociętego sizalu), które zostały osadzone na metalowych konstrukcjach, sięgając 250 cm wysokości. Artystka zrealizowała wówczas cykle rzeźb Trwanie, Misterium czasu (pokazany na Biennale w Wenecji), Non omnis moriar czy Płytowce. Wszystkie prace Biskupskiej z lat osiemdziesiątych były przedstawieniami mniej lub bardziej zdeformowanej ludzkiej figury. Z czasem artystka rozwinęła ideę figury, tworząc rodzaj swojej sygnatury: znaku i symbolu; posłużyła się tu postacią Jednonogiego, z pomocą którego do dziś tworzy wielkoformatowe kompozycje i systemy o różnych konfiguracjach. Wspólną cechą wszystkich dzieł Biskupskiej jest charakterystyczne operowanie linią, graficzność zapisu, oszczędność środków wyrazu i – co najważniejsze – obecność postaci Jednonogiego. Problem czasu od samego początku stanowił w twórczości Biskupskiej motyw wiodący, ale przeszło 20 lat doświadczeń życia, pracy artystycznej i refleksji nad sztuką gruntownie zmieniło jej stosunek do tego zagadnienia. Z poczucia niesprawiedliwości wobec nieuchronnej perspektywy śmierci, buntu przeciw przemijaniu, kształtowało się u artystki pogodzenie się z nieuniknionym. Silna ekspresja wcześniejszych prac ustąpiła na rzecz większego spokoju, co przejawiło się w formach sprowadzonych do znaków w pracach rzeźbiarskich oraz monochromatyzmu gam bieli, szarości, żółcieni w malarstwie. Obecnie częścią twórczości autorki jest obserwowanie i dokumentowanie procesów przemian i destrukcji, jakich w stworzonych przez nią pracach dokonuje czas.

Andrzej Saj