Marta Deskur ur. w 1962 roku w Krakowie. Studiowała w latach 1983-1988 w Ecole des Beaux-Art w Aix-en-Provence we Francji. Mieszka i pracuje w Krakowie.

Marta Deskur w latach osiemdziesiątych zajmowała się malarstwem abstrakcyjnym, od 1992 roku tworzy obrazy, posługując się medium fotografii i wideo. W swojej twórczości podejmuje temat relacji społecznych. Fotograficzny cykl Rodzina (1999), który powstał przy współudziale bliskich oraz przyjaciół artystki, dotyczy więzów krwi i więzi z wyboru. Na świetlistym białym tle widzimy postaci, czasem tylko fragmenty ich ciał. Ten zabieg jest często używany przez krakowską artystkę, i ma służyć skierowaniu uwagi na to, co najważniejsze. Marta Deskur przygląda się rodzinnym związkom, tropi w nich momenty niepokojące, zwraca uwagę na rzeczy przemilczane. Na jednej z fotografii ojciec, przytulając do siebie syna, przykłada sobie lufę pistoletu do skroni, i uśmiecha się przy tym. Jeden z filmów wideo nosi tytuł Nie do dotykania (1995), a jego bohaterem jest niemowlę. W innym filmie siostrzenica artystki, urocza dziewczynka w białej sukience i kagańcu na twarzy, do rytmu ostrej elektronicznej muzyki zachowuje się jak dzikie zwierzę (jeden z serii filmów, Klara i Pico – epizod 3 – Niebezpieczni, 2000). Sceny z Rodziną zbudowane są również w oparciu o motywy z ikonografii chrześcijańskiej: Nawiedzenie, Pokłon Trzech Króli czy Ostatnia wieczerza. Centralną postacią jest tutaj kobieta, co w przypadku dwóch ostatnich tematów odwraca tradycyjne akcenty. Symbolika chrześcijańska wraca w kolejnych cyklach fotografii. Nagie Dziewice (2002) prezentują nie tylko zaawansowaną ciążę, ale przede wszystkim niezależność współczesnej kobiety. W Nowym Jeruzalem (2007) artyści i kuratorzy wcielają się w rolę czternastu apostołów ubranych we współczesne stroje, ale z rozpoznawalnymi atrybutami świętych. Towarzyszą im cztery kobiety ze świata sztuki uosabiające Cnoty Kardynalne. Związek artysty i marszanda obrazuje fotografia nawiązująca do obrazu autorstwa Egona Schielego Kardynał i zakonnica (1912), na której tytułowymi postaciami są sama artystka i Andrzej Starmach (Kardynał i zakonnica, 2007). Film wideo Welon to moje włosy (1999) przedstawia odwróconą plecami do widza zakonnicę, która gładzi ręką po swoim oficjalnym nakryciu głowy, skrywającym pod powierzchnią jej kobiecość (motyw ten został przeniesiony na kafle ceramiczne w 2004 roku). Cztery siostry (2009) to filmowa opowieść o zrzuceniu habitu w akcie wolności i swobody. Eksploracja tematu rodziny i poszukiwanie nowych modeli ludzkiego współżycia, wykraczających poza przyjęte społecznie standardy, wraca w projekcie New Baby (2002), realizowanym za pośrednictwem prasy i Internetu w czasie pobytu w Nowym Jorku. Artystka skupiła się przede wszystkim na matkach samotnie wychowujących dzieci, parach homoseksualnych oraz żyjących w nieformalnych związkach. Z tego samego okresu pochodzi seria portretów zrobionych w obozie dla uchodźców w niemieckim mieście Schoppingen. Ich forma przypominała okładki płyt kompaktowych, co kojarzy się z oddaniem głosu tym, którzy zostali pozbawieni swojego miejsca na ziemi (Marta vol.1 and many more, 2002). W Opowieściach zwięzłych (2007) fantastyka przeplata się z realizmem, a obecna postać dziecka jest pośrednikiem pomiędzy piekłem, ziemią a niebem.

Katarzyna Poźniak