Zdzisław Sosnowski (ur. 1947 w Ignacewie k. Kalisza) – polski artysta wizualny, zajmujący się m.in. filmem eksperymentalnym, fotografią i performensem, teoretyk oraz animator życia artystycznego. Mieszka i pracuje w Paryżu.

W 1974 roku ukończył studia na wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, broniąc dyplom zarówno z malarstwa (w pracowni Alfonsa Mazurkiewicza), jak i z przekazu telewizyjnego (w pracowni Leszka Kućmy). We Wrocławiu prowadził aktywną działalność: organizował wystawy sztuki (np. ważną Sztukę Aktualną), współtworzył grupę Galeria Sztuki Aktualnej (1972-1974) oraz współpracował z Galerią „Permafo”. W 1975 roku przeniósł się jednak do Warszawy. Tam, wraz z Januszem Haką i Jackiem Drabikiem, zaczął kierować Galerią Współczesną, w której odbyła się np. głośna wystawa Aspekty Nowoczesnej Sztuki Polskiej (1975). Gdy instytucja ta została w 1977 roku zamknięta z powodów politycznych, przejął kierownictwo warszawskiej Galerii Studio. Rok później zorganizował pierwsze w Polsce targi sztuki współczesnej, a w 1980 roku uczestniczył w tworzeniu Związku Twórców Filmowych „Remont”. Wraz z żoną Teresą Tyszkiewicz, także artystką, w 1982 roku wyjechał na stałe do Francji. W 1991 roku, we współpracy z F. Mantel i M. Lynn, założył w Paryżu Galerię Ghislave.

Prace artysty prezentowane były na wielu indywidualnych i zbiorowych wystawach w prestiżowych polskich i zagranicznych galeriach, m.in. w Galerii Akumulatory 2 w Poznaniu (1973), w Galerii Labirynt w Lublinie (1976), na X Biennale de Paris (1977), w Centrum Pompidou w Paryżu (1983) czy w Tate Modern w Londynie (2008).

Sosnowski należy do najważniejszych artystów ruchu neoawangardowego lat 70. w Polsce. W okresie wrocławskiej działalności zetknął się z takimi twórcami, jak Andrzej Lachowicz, Natalia LL, Zbigniew Dłubak (Galeria „Permafo”) czy Dobrosław Bagiński, Janusz Haka, Jolanta Marcolla (Galeria Sztuki Aktualnej). W swoich pracach skupiał się wówczas na rejestrowaniu najprostszych czynności, czego efektem były zarówno filmy (Proste czynności, 1971/1972; Jedzenie, 1973), jak i cykle fotograficzne (Ziemniaki, 1971; Okulary, 1971; Uśmiechy, 1972). Do najważniejszych jego dzieł zalicza się pracę Goalkeeper/Bramkarz (1975), która wyewoluowała później w cały cykl artystyczny. Sosnowski, świadomie operując chwytami reklamowymi i propagandowymi, wcielił się w postać sławnego bramkarza, idola kultury masowej. Efektem tej kreacji stały się filmy, zdjęcia, slajdy, wywiady, artykuły. Od lat 90. artysta zaczął wykorzystywać w swojej twórczości techniki komputerowe (np. Kolekcjonerzy much, 2007). Do Goalkeepera nawiązał jeszcze w 2009 roku, przygotowując książkę Goalkeeper Forever, a także pracę Robokeeper.

W kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych znajduje się powstały w 1980 roku film Sosnowskiego Satysfakcja.

Karolina Dzimira