9 fotografii barwnych, druk cyfrowy, dibond,
37,5 x 49 cm każda
wideoperformans: Film nieskończony, 1997,
kolor, bez dźwięku, 9 min 49 s
nr inw. DTZSP/128/1–10; zakup 2006

Instalacja nieskończona to przede wszystkim performans dokamerowy uzupełniony o serię fotografii średnioformatowych. W performansie zostały wykorzystane pamiątki rodzinne, podarunki, przedmioty ze znaczącą dla artystki historią – wszystkie naznaczone osobistymi wspomnieniami, stanowiące podstawę samoidentyfikacji. Są wśród nich m.in. kolczyki, ślubna broszka matki, muszle (pamiątki przywiezione przez ojca z podróży na Kubę), okulary, nożyczki, soczewka od mikroskopu, mandarynka podarowana przez uczniów w dniu realizacji nagrania, cukiernica z „parapetówki”. Drobiazgi te pojawiają się w kadrze w kolejności przypadkowej, stopniowo go zapełniając. Filmowane są przez szybę, spod której na niebieskim tle i w zimnym niebieskim oświetleniu widoczna jest twarz artystki. Kadry, będące efektem długich i statycznych ujęć, pozostają nieruchome niczym w obrazie fotograficznym, a ruch utworzony jest jedynie przez montaż i przybywającą liczbę przedmiotów. Instalacja nieskończona nie ma początku ani końca, dlatego często „film nieskończony” prezentowany jest na planie koła. Autorka wskazuje na znaczenie drobiazgów, których ilość jest właściwie niepoliczalna, nie tylko dlatego że w życiu ciągle ich przybywa, ale także ponieważ sentymentalne powiązanie z indywidualną biografią i wspomnieniami nie pozwala pozbyć się tych nic nieznaczących przedmiotów.

Artystkę interesują tematy mające swe źródło w codzienności, w czymś z pozoru nieważnym, co jednak stanowi podstawę naszego istnienia. Powracała do nich (wątków codzienności) kilkukrotnie w latach 2001-2007 już jako kuratorka, realizując wystawy z cyklu Krzątanina oraz Zamieszkanie. Kuratorowane ekspozycje były odpowiedzią na nurtujące artystkę pytania dotyczące tożsamości miejsca, zwykłej krzątaniny i znaczenia przedmiotów codziennego użytku.