Zofia Kulik ur. w 1947 roku we Wrocławiu. Studiowała rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Jerzego Jarnuszkiewicza i Oskara Hansena. Jej praca dyplomowa, zrealizowana w pracowni rzeźby prof. Jerzego Jarnuszkiewicza w 1971 roku, polegała na symultanicznej projekcji ok. 500 przeźroczy na trzy ekrany. Obecnie artystka mieszka i pracuje w Dąbrowie pod Warszawą.

Zofia Kulik działała od 1971 roku w artystycznym duecie KwieKulik, ze swoim mężem Przemysławem Kwiekiem, realizując performanse, instalacje i obiekty w różnych mediach. W swoim warszawskim mieszkaniu prowadzili niezależną Pracownię Działań, Dokumentacji i Upowszechniania. Od 1987 Zofia Kulik działa indywidualnie, wykonując rozbudowane kompozycje z wielokrotnie naświetlanych fotografii, w późniejszych latach często z użyciem koloru. Podobnie jak we wcześniejszych pracach, komentuje zjawisko totalitaryzmu, przemocy, manipulacji ludźmi, mechanizmów autokreacji. Używa multiplikowanych form wizualnych kojarzących się z opresją, zniewoleniem czy autorytaryzmem, zaczerpniętych z historii sztuki, dokumentów oraz wziętych z telewizji. Ważniejsze wystawy autorki to: Idiomy soc-wiecza (1989), Gotyk Między-Narodowy (1990), Broń symboliczna (1993), Od Syberii do Cyberii (1999), Archiwum gestów (2004), Autoportrety i ogród (2004). Artystka reprezentowała Polskę na 47. Biennale Sztuki w Wenecji w 1997 roku.

Adam Sobota