fotografia barwna, lambda, c-print na aluminium,
120 x 120 cm, ed. 8 + 2 AP
nr inw. DTZSP/133; zakup 2007

Kompozycja zbudowana jest na geometrycznym planie złożonym z kwadratów, kół i ośmioboków. Figury geometryczne utworzone są przez ciemne pasy, których środek wypełniono seriami powtarzalnych jasnych kształtów ludzkich figur i form abstrakcyjnych. Tłem dla tych układów jest obraz pokrytego chmurami nieba z błękitnymi prześwitami na krawędziach. W centralną figurę ośmioboku wpisana jest leżąca naga postać, a centralne formy koliste i zewnętrzny kwadrat wypełniają zwielokrotnione drobne figury nagiego mężczyzny. Typowe dla prac Zofii Kulik jest to, że postacie ukazywane są w pozach wyrażających przymus oraz rytualne zniewolenie. Elementem abstrakcyjnego ornamentu jest zmultiplikowana sylwetka nagiego mężczyzny. Praca stanowi wariant przedstawienia posadzki widocznej na innej kompozycji Zofii Kulik pt. Ambasadorowie przeszłości (2006), gdzie podłoga pomieszczenia przedstawiona jest w rzucie perspektywicznym, tutaj natomiast uwidoczniona płasko w rzucie pionowym. Dla obydwu prac odniesieniem jest renesansowy obraz Hansa Holbeina Młodszego Ambasadorowie. Przedstawianie posadzki miało dla sztuki renesansowej istotne znaczenie, gdyż wyraziście oznaczało zastosowanie reżimu matematycznie obliczonej perspektywy, a także odwoływało się do sakralnego i naukowego interpretowania geometrii. Kwadrat, koło i ośmiobok to figury powszechnie stosowane w sztuce sakralnej nie tylko w kulturze europejskiej; usytuowanie ludzkich figur wobec tych geometrycznych wzorów miało określony sens. Na obrazie Holbeina gloryfikowało to ambasadorów, natomiast w dziełach Kulik związek ciała i geometrii wyraża raczej cierpienie i przymus, a na pewno jest wyrazem wątpliwości.