instalacja: pleksi w ramie 70 x 50 cm, slajd,
tekst obok ramy: Odkąd rzeczy stały się wytwarzanymi
produktami, artefaktami, znakami, towarami, PEŁNIĄ
SZTUCZNĄ, ironiczną rolę mocą samego swego istnienia,
(Jean Baudrillard, Spisek sztuki, Warszawa 2006)
nr inw. DTZSP/553; zakup 2009

Instalacje prezentowane były po raz pierwszy w ramach pokazu O bieli, elipsie i nudzie w Studio BWA Wrocław. Powstały jako samodzielne elementy aranżacji site-specific, obejmującej i przekształcającej całość przestrzeni galerii poprzez odgrodzenie niemal całej powierzchni wystawienniczej za pomocą regipsowej ściany, w której wycięto okna. W ten sposób wytyczona została „eliptyczna” pętla oglądu, sytuująca widza wobec sekwencji obrazów, skonstruowanych pomiędzy nim a rzeczywistą przestrzenią, od której został fizycznie odcięty (problematyka wirtualności dodatkowo zaakcentowana została przez umieszczoną skrajnie instalację Circulum Vitae – zawieszony w pustce tekturowy model kubicznej przestrzeni, w poprzek której przebiegają wiodące znikąd donikąd schody). Każda z instalacji stanowi rodzaj tableau, ujętego w białą ramę i oddzielonego od widza przeźroczystą pleksi, tak iż umieszczone za nim obiekty, slajd i wideo instalacja wytwarzają początkowo iluzję płaskich obrazów, odwrotność artystycznej iluzji. W tej serii prac, podejmujących wątek typowych dla schyłkowej nowoczesności diagnoz wyczerpania, końca sztuki i historii, mocno zaznacza się intertekstualny aspekt twórczości Sokolnickiej. Artystka nawiązuje w nich nie tylko do motywów dawnej i nowoczesnej sztuki, m.in. do toposu statku i podróży morskiej (Wycieczka umysłu wśród żywiołów) jako metafory ludzkiego losu, ikonoklazmu i radykalnych emancypacyjnych gestów awangardy (Koniec przygody przedstawienia), ale również do nadrealności dokładnych obrazów fotograficznych przesyłanych na ziemię przez kosmiczne sondy i tekstów kulturowych, w których dokonuje samowolnych ingerencji (Pełnia sztuczna). Afirmację obrazu i nasycone subiektywnym poczuciem humoru gry słowne Sokolnicka przeciwstawia „intelektualnemu vertigo” (Susan Sontag) dwudziestowiecznych dyskursów, które w jej instalacjach symbolizują świadomie błędne cytaty ze Spisku sztuki Baudrillarda.

Anna Mituś