instalacja: pleksi w ramie 100 x 70 cm, tekturowy model
wnętrza ze schodami prowadzącymi do ślepego sufitu
40 x 50 x 40 cm, świetlówka o błękitnym widmie
nr inw. DTZSP/554; zakup 2009

Instalacje prezentowane były po raz pierwszy w ramach pokazu “O bieli, elipsie i nudzie” w Studio BWA Wrocław. Powstały jako samodzielne elementy aranżacji site-specific, obejmującej i przekształcającej całość przestrzeni galerii poprzez odgrodzenie niemal całej powierzchni wystawienniczej za pomocą regipsowej ściany, w której wycięto okna. Każda z instalacji stanowi rodzaj tableau, ujętego w białą ramę i oddzielonego od widza przeźroczystym pleksi, tak iż umieszczone za nim obiekty, slajd i wideoinstalacja wytwarzają początkowo iluzję płaskich obrazów, odwrotność artystycznej iluzji. W tej serii prac, podejmujących wątek typowych dla schyłkowej nowoczesności diagnoz wyczerpania, końca sztuki i historii, mocno zaznacza się intertekstualny aspekt twórczości Sokolnickiej. Artystka nawiązuje w nich nie tylko do motywów dawnej i nowoczesnej sztuki, m. in. do toposu statku i podróży morskiej (“Wycieczka umysłu wśród żywiołów”), jako metafory ludzkiego losu (vide “Moby Dick” Melvilla), ikonoklazmu i radykalnych emancypacyjnych gestów awangardy (“Koniec przygody przedstawienia”), ale również do nadrealności superdokładnych obrazów fotograficznych przesyłanych na ziemię przez kosmiczne sondy (“Pełnia sztuczna”) i tekstów kulturowych, dokonując w tych ostatnich samowolnych ingerencji. Afirmację obrazu i nasycone subiektywnym poczuciem humoru gry słowne Sokolnicka przeciwstawia “intelektualnemu vertigo” (Sontag) dwudziestowiecznych dyskursów, które w jej instalacjach symbolizują świadomie błędne cytaty ze “Spisku sztuki” Baudrillarda.