2 fotografie czarno-białe, odbitki bromosrebrowe
z wielokrotną ekspozycją, 74 x 104 cm każda, ed. 1/7 + AP
nr inw. DTZSP/548–549; zakup 2009

Obie kompozycje wykorzystują ten sam motyw (charakterystyczny dla całego cyklu), jakim jest sterta arkuszy papieru ułożonych w różny sposób, na który nakładają się obrazy nieokreślonych faktur, linii i poświaty. Wbrew sugestii „martwoty” użyte motywy mają charakter dynamiczny, z przewagą kierunków diagonalnych i układów kolistych. W kompozycji pierwszej arkusze papieru wysuwają się spod siebie, a u góry dematerializują w białej płaszczyźnie, natomiast w lewo i w dół obraz zagęszcza się i ciemnieje jako porowata materia, wzmocniony przez dwie ukośne ciemne linie. W kompozycji drugiej sterta papieru tworzy poziomy blok u dołu, ale o pofalowanych niespokojnych krawędziach, natomiast u góry jasna poświata zawija się w kolistą formę. Chociaż sterty papieru kojarzą się z materiałami archiwalnymi, to ich powierzchnia okazuje się tu zupełnie biała. Fotografię jako dokument przeszłości zazwyczaj kojarzy się z pamięcią. Zagadnienie pamięci było szczególnie żywe w okresie powstawania tych prac, zarówno przy dyskusji nad walorami fotografii, jak i w rozważaniach filozoficznych. Artysta, unikając konwencjonalnej opisowości, odwołał się raczej do filozoficznych rozważań nad pamięcią. Podkreślony został sam impuls poszukiwania przeszłości oraz elementarna procedura manipulowania medium. Akcent padł na teraźniejszość, którą można zinterpretować jako białą kartę. Można zatem dojść do wniosku, że autorowi chodzi raczej o uwolnienie świadomości od pamięci, która wplątana jest w martwotę przeszłości.