2 fotografie czarno-białe, odbitki bromosrebrowe
z wielokrotną ekspozycją, 72 × 102 cm każda, ed. 1/7 + AP
nr inw. DTZSP/546–547; zakup 2009

Cykl Anamnesis – [re]konstrukcja obrazu składa się z fotomontaży, na których głównym motywem są portrety (twarze) różnych znanych i bliskich autorowi osób. Te portrety przenikają się z tłem, które składa się z motywów pochodzących z innych ujęć. Inne elementy widoczne na tych kompozycjach są albo powiązane z otoczeniem portretowanych, albo dodane przez artystę z powodu osobistych skojarzeń. Całość cyklu jest więc opisem pewnego środowiska, w jakim twórca funkcjonuje. Przywołana w tytule anamnesis wydaje się być użyta ze świadomością niejednoznaczności. Starożytni filozofowie greccy (np. Platon) używali tego pojęcia na określenie zarówno zapomnienia, jak i przypominania sobie. Chodzi o koncepcję gromadzenia wiedzy na wcześniejszych etapach egzystencji, która potem znika ze świadomości, lecz może zostać przypomniana. Późniejsze sposoby używania terminu anamnesis dotyczą bezpośrednio aktualnej pamięci, ale także z odniesieniem do procedury przypominania. Fotografia odnosi się do przeszłości, więc często pozwala przypomnieć coś zapomnianego. Ale pamięć jest złożoną operacją, i na to wskazuje artysta, stosując zabieg fotomontażu. Pamiętamy kogoś lub coś, ponieważ towarzyszyły temu emocje, które można wyrazić poprzez inne formy, niekoniecznie związane z daną sytuacją. „Rekonstrukcja obrazu” nie odnosi się zatem do odtworzenia planu konkretnej fotografii, ale do zrekonstruowania złożonego przeżycia psychicznego. Postawienie przedrostka „re-” w nawiasie wskazuje na ograniczone możliwości takiej rekonstrukcji, która jest też nową konstrukcją. Autor nie identyfikuje przedstawianych postaci w podpisach; wiedza o zobrazowanej sytuacji pozostaje pomiędzy jej uczestnikami. W tych dwóch wybranych dziełach widoczne jest, jak mocno artysta odczuwa intensywność powiązań różnych elementów i siłę wyrazu psychiki portretowanej osoby. Wydaje się też, że okazuje wielki respekt dla konkretnych indywidualności i nie manipuluje nimi, lecz stara się przybliżyć tę oryginalność. Cykl był prezentowany od 2005 roku na indywidualnych wystawach Andrzeja Batora we Wrocławiu, Berlinie, Łodzi, Bratysławie, Jeleniej Górze, Katowicach, Poznaniu, Szczecinie.