czas: 27.10.2017–26.03.2018
wernisaż: 27.10.17 (piątek), godz. 19.00, poziom 3
miejsce: Muzeum Współczesne Wrocław, pl. Strzegomski 2, Wrocław
kuratorka: Anna Kołodziejczyk

artyści: Olaf Brzeski / Tomasz Bajer / Jan Chwałczyk / Krystian Czaplicki / Andrzej Dłużniewski / Tomasz Domański / Stanisław Dróżdż / Karolina Freino / Łukasz Gierlak / Kazimierz Głaz / Wanda Gołkowska / Zbigniew Gostomski / Alojzy Gryt / Józef Hałas / Marcin Harlender / Zdzisław Holuka / Paweł Jarodzki / Grażyna Jaskierska-Albrzykowska / Ryszard Jędroś / Zdzisław Jurkiewicz / Piotr Kmita / Dariusz Korol / Jacek Kos / Jerzy Kosałka / Andrzej Kostołowski / Barbara Kozłowska / Jarosław Kozłowski / Marzena Krzemińska-Baluch / Anna Kutera / Romuald Kutera / Andrzej Lachowicz / Olga Lewicka / Natalia LL / Luxus / Maria Michałowska / Kamil Moskowczenko / Lech Mrożek / Zdzisław Nitka / Maciej Osika / Grzegorz Przyborek / Wojciech Pukocz / Jerzy Rosołowicz / Marek Rybicki / Michał Sikorski / Tomasz Sikorski / Piotr Skiba / Eugeniusz Smoliński / Kama Sokolnicka / Jacek Szleszyński  / Anna Szpakowska-Kujawska / Halina Trela / Krzysztof Wałaszek / Maja Wolińska / Jacek Zachodny / Wojciech Zawadzki / VALIE EXPORT

Wystawa Wrocław konkretny jest pokazem wybranych i utrwalonych w przestrzeni polskiej sztuki współczesnej dzieł z kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, dzieł, które opisują szereg zjawisk wytworzonych na gruncie sztuki wrocławskiej lub powstałych w oparciu o złożoną historię Wrocławia i Dolnego Śląska. Konstrukcja pokazu daje wgląd w archiwum zjawisk artystycznych począwszy od lat 60. aż po współczesność, jednocześnie nie zakłada żadnego konkretnego kierunku badania, raczej tworzy mapę wytworzonych na przestrzeni dekad koncepcji i tendencji. Istnienie wzajemnego powiązania między tymi tendencjami nie jest łatwe do udowodnienia, tożsamość wrocławskiej sztuki obraca się bowiem wokół różnych „mitów”. Intencją wystawy Wrocław konkretny nie jest zatem dążenie do ustanowienia kanonu najważniejszych dla Wrocławia autorów, ważne jest tu raczej zestawienie różnych obszarów praktyk oraz próba określenia ich płaszczyzn wspólnych.

Wybrane do ekspozycji we wnętrzach MWW prace referują różne postawy i formę, wydobywają jednak szczególny i wspólny aspekt – specyficzny dla Wrocławia rys sztuki intelektualnej, która porządkując i wyostrzając różnorodne zjawiska, odwołuje się do mentalnych zdolności odbiorcy, oferując także doświadczenie przeżycia estetycznego.
Począwszy od poezji konkretnej, podejmującej wątek badań lingwistycznych, poprzez szeroką reprezentację artystów uprawiających sztukę konceptualną, dalej, zakorzenioną w malarstwie i rysunku geometrię, skończywszy na przewrotnych akcjach i interwencjach stanowiących celny komentarz do wydarzeń społeczno-politycznych ostatnich dekad, wszystkie te dzieła oferują namysł nad centralnym aspektem ludzkiego życia – zdolnością myślenia i rozpoznawania świata. Dominującej w tym obszarze sztuki syntezie i stabilności znaczeniowej, tak charakterystycznej dla sztuki wrocławskiej, towarzyszy jednak optymizm i wiara w możliwość naprawy świata i przemiany człowieka.

Struktura samej wystawy nie prezentuje linearnej, chronologicznej narracji. Owo skrzyżowanie różnych gatunków i postaw, wielogłos formalny i znaczeniowy znajdują rozwinięcie w specyficznej przestrzeni Muzeum Współczesnego, będącego dawnym niemieckim schronem przeciwlotniczym. Punktem wyjścia dla odbiorców jest intuicyjne i swobodne badanie zjawisk ‒ obrazów, obiektów, archiwów. Ta, składająca się z kilkudziesięciu wątków opowieść, rozlokowana w labiryncie korytarzy i licznych pomieszczeń-pokoi pozwala obserwować przepływ narracji artystycznych. Te przepływy przywołują przeszłość, ale także przyszłość, która najczęściej tworzona jest z fragmentów przeszłości. Daje to finalnie dynamiczną strukturę ‒ o ile młode pokolenia artystów zanurzone są mocno w kategorii pamięci, to jak pisze Anna Stec w tekście wprowadzającym do wystawy: w obszarze wrocławskiej awangardy brak miejsca na sentymenty i patrzenie wstecz, ku niemieckiej historii miasta czy rzekomym piastowskim korzeniom Wrocławia. Działający tu twórcy patrzą w przód i poszukują nowych rozwiązań, oderwanych od historycznych konotacji, nie tylko na polu sztuk wizualnych.
To kolejny ważny aspekt wystawy – ukazanie różnic pokoleniowych w spojrzeniu na zjawiska uniwersalne, takie jak czas i wpisany w ludzką egzystencję szeroko pojmowany kryzys.